Wandelcoach Maria Giebels en ik organiseren samen deze gevarieerde workshop in de natuur.
Artemis staat in het teken van de VROUW in JOU.
Op deze ochtend combineren we spel, verdieping, gesprek en creativiteit waarmee jij de focus zet op jezelf en hoe jij ‘je dingen’ DOET. Doe jij werkelijk wat je hart je ingeeft of laat je je afleiden, pas je je aan op je omgeving, sta je het jezelf niet toe, etc.?
Gesteund door de dragende kracht van de natuur krijg jij helder wat op dit moment in de weg staat van jouw echte DOEL. Je krijgt je FOCUS weer helder voor ogen. Je leert weer “JA” te zeggen tegen dat wat je hart je ingeeft.
Wandelcoach Maria Giebels en ik organiseren samen deze gevarieerde workshop in de natuur.
Artemis staat in het teken van de VROUW in JOU.
Op deze ochtend combineren we spel, verdieping, gesprek en creativiteit waarmee jij de focus zet op jezelf en hoe jij ‘je dingen’ DOET. Doe jij werkelijk wat je hart je ingeeft of laat je je afleiden, pas je je aan op je omgeving, sta je het jezelf niet toe, etc.?
Gesteund door de dragende kracht van de natuur krijg jij helder wat op dit moment in de weg staat van jouw echte DOEL. Je krijgt je FOCUS weer helder voor ogen. Je leert weer “JA” te zeggen tegen dat wat je hart je ingeeft.
Soms ben ik aan het schilderen en merk ik dat ik een soort haat-liefde verhouding heb met het beeld dat ontstaat. Dan gaat het schilderij iedere keer weer voor langere tijd aan de kant. Tegelijkertijd blijft het aan me trekken en komt er stap voor stap iets bij. En als ik eerlijk ben, zijn dit de interessantste om te maken. Ik weet dat ze me iets te vertellen hebben dat ik (nog) niet kan of wil horen. Het zijn puzzeltjes.
Dit is zo’n schilderij……
Ik heb vaak staan kijken naar deze gebogen dame met de lach op haar gezicht. Vaak gedacht alles over te schilderen en opnieuw te beginnen. Wat trok me in haar zo aan en stootte me tegelijk af? En dan is er ineens het moment dat ik het zie.
Deze vrouw buigt zover dat ze een stok nodig heeft om zich staande te houden. Het ziet er oncomfortabel uit, maar ze blijft er bij lachen. Waarom buigt ze zover? Omdat ze anders niet binnen het kader past…..
De slang die zich meestal plat over de grond beweegt, richt zich hoog op. Als om te laten zien: Richt je op! Ga staan! Neem je ruimte in!
Wie dien je er mee als je jezelf klein probeert te houden? Hoe waardeer je jezelf?
Dat is wat ik gespiegeld kreeg door dit schilderij. Het deel van mij dat zich aanpast om binnen de kaders te blijven. Om aardig gevonden te worden, niet lastig te zijn, niet teveel ruimte in te nemen, enz. (En dus met de innerlijke overtuiging: ‘ik ben niet aardig’, ‘ik ben lastig’, ‘ik ben te aanwezig, neem teveel ruimte in’.) Al het ongemak weglachend. Vele jaren was dit mijn overlevingsstrategie tot ik het me bewust werd en het patroon stap voor stap doorbrak ….
Inspiratie en bekrachtiging vond ik onder andere in Marianne Williamsons boek – ‘Terugkeer naar liefde’:
‘Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn. Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn.
Het is ons licht, niet ons duister, dat ons het meest beangstigt. We vragen ons zelf af; Wie ben ik, om briljant, slim, talentvol en prachtig te zijn?
Maar wie ben jij om dat niet te zijn? Je dient de wereld niet met valse bescheidenheid. Er is niets verhevens in, jezelf klein te maken, zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.’
Ik houd van lekker warm. Warme sokken, truien, vesten. Warm weer. Warm eten. En toch besloot ik deze zomer koud douchen uit te proberen.
De eerste keer voelde als een overwinning. De keren daarna viel het niet mee. Iedere keer als ik naar de douche ging hoorde ik een stemmetje in mezelf:
“Vandaag maar niet koud, want: ……
Ik ben moe ….. , Ik voel me niet helemaal lekker ……. , ik denk dat het niet goed is al die kou…….. “
Ik hoorde het mezelf zeggen en was me ineens bewust dat dit de saboteur in mij is, die ik ook in andere situaties tegen kom. Mijn mantra werd: “Speel er maar mee”.
Ervaren wat het koude water met me deed.
Toen ik er mee ging spelen kwam het kind in me naar boven. Ik had echt lol om mezelf als ik weer over de drempel moest. Als ik mezelf over probeerde te halen om toch maar weer warm water te nemen. Ik stond dansend onder de koude straal. Ik voelde het kippenvel. Genieten als een kind dat speelt in een fontein, waterval, de regen, een sneeuwbal in je gezicht.
Inmiddels vind ik een koude douche heerlijk verfrissend en activerend.
Het experiment met koud douchen heeft me inzicht gegeven in mijn zelf-saboterende gedachten, het heeft mijn doorzettingsvermogen vergroot en ik heb plezier.
Die kleine saboteur is mooi van een koude douche thuis gekomen 😊
Gisteren was ik les aan het geven op een basisschool. Bij de vierde groep leerlingen werd ik me er van bewust dat ik geïrriteerd was. Ik stoorde me aan de drukte van de kinderen, ze waren te luid, te beweeglijk, te weinig gefocust. Dat vond ik op dat moment…..
Ik voelde frustratie en onrust in heel mijn lijf. Regelmatig is mijn impuls dan om in de controle te schieten. Dan wordt ik streng, ga strak begrenzen, enz. Maar gisteren kwam het gevoel zo bewust binnen dat ik in staat was om gewoon eens even te blijven zitten en waar te nemen wat er in mij gebeurde. En om te kijken naar wat de leerlingen nou eigenlijk deden.
In mijzelf : Mijn “ik-wil-alles-goed-doenertje” was duidelijk hard aan het werk geweest. Ik voelde hoe ik mezelf in de eerste drie lessen ‘leeg’ had gegeven. Ik was heel hard aan het werk geweest om alles ‘goed’ te laten verlopen, maar niet verbonden aan mezelf.
Bij de leerlingen: Toen ik zo eens een stapje terug deed door niets te doen en alleen maar te kijken, zag ik vooral plezier en betrokkenheid bij de leerlingen. Ze waren heel enthousiast aan het werk. Ik zag mezelf ineens als de figuurtjes op deze foto van een kunstzinnige opdracht die ik een aantal jaar geleden deed. De opdracht was: Verbeeld in klei: · Geven zonder gecentreerd te zijn · Het centrum komt dichter bij · Het gecentreerd zijn is er helemaal · Vanuit mijn centrum ga ik voorzichtig weer schenken · Ik schenk gecentreerd en ben helemaal bij jou
Gisteren voelde ik me eerst als het linker figuurtje, compleet leeg. Door dit bewust te worden, even ‘op mijn handen te gaan zitten’ en me terug te verbinden met mezelf kon ik de les na een paar minuutjes weer oppakken als het rechter figuurtje: opgeladen, gecentreerd en met volle aandacht bij de leerlingen. Geven kost dan geen energie.
Vandaag laat mijn criticus zich horen. Ik ken haar goed en begroet haar hartelijk. “Hé, daar ben je weer, vertel! Waar zit je mee?”
“Ik doe niet genoeg! Ik werk niet hard genoeg! Ik doe niet de goede dingen! Ik laat me afleiden! Ik laat me verleiden! Het wordt nooit iets!”
Tja, wat te doen…… In mijn gedachten verschijnt het beeld van de poema die ik een paar jaar geleden schilderde en ik heb de tekst die aanleiding was voor deze schildering er weer eens bij gezocht.
Het is deze tekst van Susanna Tamaro uit het boek Lieve Mathilda.
“Als ik op mijn tachtigste in staat ben om mijn rug te buigen, dan wil dat zeggen dat ik ook in staat ben om mijn gedachten te buigen, dan wil dat zeggen dat ik me nog kan verwonderen, dan wil dat zeggen dat ik in de loop van de jaren in plaats van te oordelen heb weten te luisteren, niet gevoelig ben geweest voor de verleiding van macht, dat ik mijn lichaam zuiver heb weten te houden.
Dat wil zeggen dat ik vertrouwen heb gehad in het goede dat er is in mijn lichaam, in het goede dat er is in mijn geest en dat ik beide heb verzorgd met respect en aandacht, heb opgekweekt als een unieke plant. In ieder van ons schuilt kracht, waardigheid, energie;
In ieder van ons huist een kleine, prachtige panter die wacht om naar buiten te komen.”
En met de kracht van deze panter in mij kan ik mijn criticus ontvangen, naar haar luisteren en verstaan wat ze me wil zeggen: “Ik vind het spannend”. En dat mag.
